Specyfikacja:
Rozpiętość skrzydeł całkowita: 9,25 m
Długość całkowita: 15,58 m
Wysokość całkowita: 3,55 m
Masa pustego: 6336 kg
Masa maksymalna uzbrojenia: 4082 kg
Maksymalna masa startowa: 14061 kg
Ilość paliwa: 3519 kg
Model silnika: 1x Rolls Royce Pegasus F402-RR-406
Ciąg: 89,2 kN
Maksymalna prędkość przelotowa: 990 km/h
Maksymalna prędkość wznoszenia: -
Pułap: -
Zasięg: 3537 km
Rozbieg: -
Dobieg: -
McDonnell Douglas/British Aerospace Harrier GR.7 jest jednomiejscowym samolotem wsparcia pionowego/krótkiego startu i lądowania (V/STOL). Jest górnopłatem z podwoziem w układzie rowerowym, napędzanym silnikiem o zmiennym wektorze ciągu. Konstrukcja płatowca półskorupowa metalowo-kompozytowa (kompozyt -26,3%, aluminium - 47,7%, inne - 26%).
Płat jednoczęściowy o obrysie trapezowym. Kąt skosu krawędzi natarcia 36°. Struktura nośna ośmiodźwigarowa, zbudowana z kompozytu epoksydowego zbrojonego włóknami węglowymi. Keson płata wieloobwodowy, wykorzystujący faliste ścianki dźwigarów oraz pokrycie, mieści zbiorniki na 2245 kg paliwa. Krawędź natarcia i końcówki konstrukcji duraluminiowej, odpornej na uderzenia ptaków.
Pod każdym skrzydłem cztery pylony, dwa wewnętrzne przystosowane do podwieszania dodatkowych zbiorników paliwa, zewnętrzny służy przede wszystkim do przenoszenia pocisków rakietowych powietrze-powietrze Sidewinder. Krawędź spływu podzielona w połowie rozpiętości przez gondole podwozia pomocniczego. Na zewnątrz gondol podwozia pomocniczego lotki, wewnątrz dwuszczelinowe klapy mające możliwość wychylania do 62°. Klapy napędzane dwoma jednostkami elektrohydraulicznymi, które pozwalają na ich ruch z prędkością 7°/s do położenia 25° i dalej do 62 z prędkością 64°/s. Sterowane systemem elektronicznym fly by wire, który zapewnia ich symetryczne wychylanie oraz steruje symetrycznym wychylanie lotek, wspomagającym klapy w czasie skróconego startu i lotów na dużych kątach natarcia.
U nasady skrzydeł dodatkowe powierzchnie nośne tzw. LERX (Leading-Edge Root eXtensions). W połowie rozpiętości skrzydeł jedna kierownica strug. Klapy, lotki, gondole podwozia i powierzchnie LERX wykonane również z materiałów kompozytowych. Płat w całości może zostać zdjęty z kadłuba dając dobry dostęp do silnika.
Kadłub technologicznie podzielony na trzy części: przednią, środkową i tylną. Część przednia, wykonana w całości z kompozytu węglowego, mieści przedział awioniki i kabinę pilota. Kabina pilota jednomiejscowa, ciśnieniowa, ogrzewana i klimatyzowana. Osłona kabiny podzielona na wiatrochron i limuzynę odsuwaną do tyłu. Zapewniono pilotowi doskonałą widoczność we wszystkich kierunkach. Kabinę wyposażono w fotel wyrzucany typu zero-zero Martin-Baker Mk10.
Pod kabiną pilota znajduje się wnęka goleni podwozia przedniego zamykana podwójnymi drzwiami, a po jej bokach specjalnie wzmocnione duraluminiowe wloty powietrza do silnika. Na lewym wlocie istnieje możliwość zamontowania składanej sondy do tankowania paliwa w locie.
Część środkowa kadłuba wykonana ze stopów aluminium stanowi obudowę zespołu napędowego. Wykonana główwnie ze stopów aluminium, w okolicach wylotów z dysz, narażonych na wpływ wysokich temperatur pokrycie wykonane z tytanu. Bezpośrednio za silnikiem mieści się zbiornik na 227 kg wody wtryskiwanej do silnika. Dalej w części dolnej mieści się wnęka głównej goleni podwozia, a nad nią zbiornik paliwa. W strefie kadłuba między kadłubowymi goleniami podwozia i pod silnikiem zamiennie podwieszane są 2 gondole z uzbrojeniem strzeleckim lub 2 powierzchnie LID. Dolna część kadłuba, gondole lub powierzchnie LID, pokrywa wnęki goleni głównej i specjalnie opuszczana klapa, umieszczona za wnęką goleni przedniej tworzą ograniczoną z góry i z boków strefę, w którą trafiają gazy wylotowe silnika po odbiciu od ziemi, co w efekcie znacznie zwiększa siłę nośną.
Część tylna kadłuba, wykonana ze stopów aluminium, niesie klasyczne usterzenie i zakończona jest żądłem mieszczącym dysze gazodynamicznego układu sterowania. Wnętrze tej części zagospodarowano umieszczając resztę wyposażenia elektronicznego i agregatów pomocniczych. Pod kadłubem, za wnęką goleni głównej, znajduje się wychylany do dołu hamulec aerodynamiczny.
Usterzetlie poziome płytowe wielodźwigarowe o konstrukcji kompozytowej. Krawędź natarcia i końcówki wzmocnione i wykonane ze stopów aluminium.
Usterzenie pionowe podzielone na statecznik i ster. Wielodźwigarowy statecznik o konstrukcji ze stopów aluminium. Ster o konstrukcji kompozytowej wykorzystującej wypełniacz komórkowy.
Podwozie. Samolot jest wyposażony w podwozie jednotorowe konstrukcji Dowty Rotol, zapewniające możliwość operowania z lądowisk o nieprzygotowanej nawierzchni. Układ podwozia chroni jego golenie przed niszczącym działaniem gorących gazów wylatujących z dysz silnika w czasie pionowego startu i lądowania. Jest ono chowane i wypuszczane przy pomocy instalacji hydraulicznej, a jego awaryjne otwarcie możliwe jest dzięki podaniu do siłowników hydraulicznych podwozia sprężonego azotu z butli. Goleń podwozia przedniego posiada siłownik sterowania kierunkiem ruchu w czasie jazdy po ziemi i jest wciągana do przodu do kadłuba. Pojedyncze koło umieszczono w widelcu wahaczowym, wleczonym wyposażonym w amortyzator cieczowy. Goleń główha dwukołowa wciągana do tyłu, do kadłuba i wyposażona w amortyzator olejowo-pneumatyczny. Golenie podwozia pomocniczego ze wspornikami wciągane do tyłu do owiewek skrzydłowych znajdujących się mniej więcej w połowie rozpiętości skrzydeł między klapami i lotkami, wyposażone także w amortyzatory olejowo-pneumatyczne. Podwozie posiada system antypoślizgowy oraz hamulce wielotarczowe produkcji firmy Dunlop.
Również Dunlop przygotował koła i opony o wymiarach: główne 26,00x7.75x13.00, przednie 26.00x8.75x11.00, pomocnicze 13.50x6.00x4.00.
Ciśnienie w oponach podwozia głównego i przedniego 8.62*105Pa, w oponach podwozia pomocniczego 10.34*10 Pa. Za konstrukcję całości systemu podwozia odpowiedzialny jest McDonnell Douglas.
Napęd maszyny stanowi dwuprzepływowy silnik odrzutowy Rolls-Royce Pegasus Mk105, o ciągu maksymalnym 96.75kN, nieco większym niż w wersji stosowanej w AV-8B, co jednak jednocześnie zmniejsza trwałość silnika.
W marcu 1987 roku rozpoczęto wyposażanie silników w cyfrowy układ sterowania DECS (Digital Engine Control System), a dotychczas stosowany system mechaniczny stanowi rezerwę na wypadek awarii. Ctoso-wanie DECS skraca czas reakcji silnika na decyzje pilota oraz poprawia ekonomikę eksploatacji.
Pegasus jest silnikiem dwuprzepływowym dwuwałowym z trzystopniowym wentylatorem stanowiącym sprężarkę niskiego ciśnienia, ośmiostopniową sprężarką wysokiego ciśnienia, pierścieniową komorą spalania i dwustopniowymi turbinami wysokiego i niskiego ciśnienia. Chwyty powietrza o dużej powierzchni czołowej mają uktad odsysania warstwy przyściennej oraz rząd pomocniczych otworów wlotowych otwierających się przy malej prędkości lotu. Krótkie kanały wlotowe łączą się za kabiną, tuż przed wentylatorem silnika. Silnik wyposażony jest w cztery ruchome, obrotowe dysze wylotowe znajdujące się po dwie symetrycznie z obu stron kadłuba, umożliwiające zmianę kierunku ciągu. W warunkach normalnego lotu dysze skierowane są do tyłu, w czasie pionowych startów i lądowań pionowo w dół, w czasie walki powietrznej skierowanie ich w dół umożliwia wykonywanie ciasnych zakrętów, a skierowanie do przodu, maksymalnie o kąt 8.5° od położenia w dół, tworzy możliwość szybkiego hamowania. Przednia para dysz połączona jest z przepływem zimnym, natomiast tylna z przepływem gorącym.
Instalacje
Wewnętrzne zbiorniki paliwa umieszczone w kadłubie i skrzydłach mają pojemność 4163 litrów. Samolot posiada dodatkowy 227-litrowy zbiornik, wypełniany w samolotach amerykańskich wodą wtryskiwaną do silnika w celu zwiększenia ciągu, a w samolotach brytyjskich, nie stosujących tej instalacji, służący jako dodatkowy zbiornik paliwa. Instalacja paliwowa może być wyposażona w sondę do pobierania paliwa w locie konstrukcji stosowanej przez Lotnictwo Brytyjskie, oraz Marynarkę Wojenną i Piechotę Morską USA. Istnieje możliwość podwieszania dodatkowych zbiorników paliwa o pojemności 1135 litrów każdy, na czterech wewnętrznych pylonach podskrzydłowych.
Instalacja pneumatyczna wykorzystuje powietrze pobierane ze sprężarki silnika i służy do zmiany położenia czterech dysz silnika, hermetyzacji kabiny oraz jest stosowana w pomocniczych dyszach sterujących umieszczonych na końcach skrzydeł i w tyle kadłuba.
Instalacja hydrauliczna dwuobwodowa, każdy obwód z niezależną pompą hydrauliczną, pompa pierwszego obwodu zapewnia wydatek 43 dm /min, drugiego 26.5 dm /min, ciśnienie w obu obwodach 20.7MPa. W układach zastosowano hydroakumulatory azotowe o ciśnieniu azotu 2.76-5.52*105Pa.
Instalacja elektryczna firmy Westinghouse.
Instalacja przeciwpożarowa produkcji Grawiner Firewire.
Instalacja tlenowa zawierająca pokładowy generator tlenu uzyskujący tlen z powietrza atmosferycznego, oraz butlę z tlenem produkcji Clifton Precision.
Wyposażenie awioniczne składa się z:
- radiostacji UHF/VHF GEC Avionics AD3500 ECM ;
- odbiornika systemu lądowania (all weather landing receiver) R-1379B/ARA-63;
- systemu radionawigacyjnego TACAN firmy Collins RT-1159A/ARN-118,
radiowysokościomierza RT-1015A/ APN-194IV;
- ukfadu przetwarzania danych Honeywell CV-3736/A;
- transpondera Cossor IFF 47760 kompatybilnego z amerykańskimi transponderami pracującymi według normy US MkX-IFF
- systemu nawigacji bezwładnościowej Litton AN/ASN-130A. Choć początkowo stosowano na Harrierach GR.5 system Ferranti FIN 1075 INS jednak ze względu na niemożliwość zapewnienia prawidłowego działania tego urządzenia zdecydowano się na wprowadzenie do użycia układu amerykańskiej firmy Litton stosowanego na AV-8B, i zaczęto go montować na brytyjskich Harrierach od grudnia 1988r. Obecnie jest rozpatrywany powrót do układu Ferranti w wersji FIN 1075G zintegrowanego z układem nawigacji satelitarnej GPS firmy GEC-Plessey składającego się z pięciokanałowego pozycjonera oraz precyzyjnego zegara;
- centrali danych areodynamicznych Garret Airesearch CP-1471/A;
- wyświetlacza HUD firmy Smiths Industries SU-128/A z komputerem sterującym CP-1450/A;
- umieszczonego z lewej strony tablicy przyrządów monitora wielofunkcyjnego KaiserlP-1318/ACRT.
- umieszczonego z prawej strony tablicy przyrządów wielofunkcyjnego cyfrowego wyświetlacza nawigacyjnego DCMU.
- systemu walki radioelektronicznej Marconi Defence Systems Zeus. Ważący 118kg system automatycznie wykrywa opromieniowanie przez obcy radar, ostrzega pilota i zakłóca ich sygnały. Składa się z urządzenia ostrzegającego o opromieniowaniu radarowym Litton AN/ALR-67(V)2 z antenami odbiorników sygnałów wysokiej częstotliwości wbudowanymi w końce skrzydeł i antenami sygnałów niskiej częstotliwości na końcu skrzydeł i w tylnej części płetwy ogonowej, urządzenia zakłócającego z układami nadawczymi Northrop RF pod dziobem samolotu i w krawędzi prawej płyty steru wysokości, oraz procesora sterującego odpalaniem pasków folii w ostatnim etapie obrony samolotu, współpracującego z aktywnym radarem dopplerowskim, ostrzegającym o zbliżaniu się pocisków rakietowych Plessey MAW, umieszczonym w owiewce w końcu ogona. Informacje o wykryciu sygnałów i jego parametrach są przekazywane przez odbiornik do układu zakłócającego, który rozpoczyna automatyczne zakłócanie jednocześnie częstotliwości nadawania, jak i samego sygnału (specyfikacja samolotu przewiduje zastosowanie wyrzutnika flar Trecon AN/ALE40, ale nie jest on stosowany);
- kamery podczerwieni FLIR GEC SENSOR UK MoD AN/ARR-51 FLIR i sprzężonych z nią okularów nocnego widzenia firmy GEC Avionic zamontowanych na hełmie pilota;
- układu poszukiwania i śledzenia celu Hughes Angle Ratę Bombing Set AN/ASB-19 o dwóch trybach pracy: laserowym i telewizyjnym, pozwalających wykonywać precyzyjne bombardowanie w pierwszym podejściu, także z małej wysokości, zamontowanym w nosie samolotu;
- komputera zadania bojowego Computing Devices ACCS 8000;
- komputera sterowania uzbrojeniem Lear Siegler AN/A YQ-13;
- systemu sterowania samolotu wraz z układem zapobiegania utracie stateczności i wysokości Honeywell AN/ASW 46(V)2; Ś
- rejestratora danych - tzw. czarnej skrzynki;
Wszystkie urządzenia elektroniczne komunikują sie pomiędzy sobą przy pomocy szyny danych spełniającej wymagania MIL 1553B;
Poza tym Harrier GR.7 wyposażony jest w rezerwowe klasyczne wskaźniki: prędkościomierza, wysokościmierza, wskaźnika kąta natarcia, przyśpieszeniomierza, wskaźnika ciśnienia w kabinie, zegara, wskaźnika położenia klap, sztucznego horyzontu, busoli, wskaźników pochylenia i przechylenia, wskaźnika prędkości pionowej.
Samolot jest wyposażony w światła: pozycyjne, antykolizyjne, światła do formowania szyku (w kształcie pasków na stateczniku pionowym i końcówkach skrzydeł), tankowania w powietrzu, reflektor do lądowania.
Uzbrojenie:
Uzbrojenie artyleryjskie składa się z dwóch działek 25mm Royal Ordynance Factories o zapasie amunicji 100 szt. na działko i szybkostrzelności 1650-1850 strzałów na minutę, będących wersją rozwojową starszych 30mm działek Aden, zamontowanych symetrycznie pod kadłubem samolotu. Gdy działka są niepotrzebne Harrier może być wyposażony w płetwy ustateczniające montowane w ich miejscu.
Samolot jest wyposażony w 9 węzłów podwieszeń o następującej dopuszczalnej masie ładunku: centralny podkadłubowy 454kg, podskrzydłowe wewnętrzne i środkowe po 907kg, dodatkowe przed podwoziem pomocniczym po 86kg wyłącznie na pociski Sidewinder lub ASRAM i zewnętrzne po 281 kg.
Samolot może być wyposażony w brytyjskie bomby kasetowe BL-755, amerykańskie CBU-87, a także brytyjskie bomby odłamkowo-burzące tzw. 1000 funtowe, bomby z amerykańskiego typoszeregu Mk80 w różnych konfiguracjach, zasobniki z niekierowanymi pociskami rakietowymi FFAR kal.70mm, SNEB kal.68mm lub CRV-7.
Podwieszanie pod pylonami uniwersalnych, prowadnic dla sterowanych pocisków rakietowych typu Frezer-Nash Cameleon umożliwia stosowanie pocisków rakietowych Sidewinder, AMRAAM, ASRAAM, ALARM.
Osprzęt samolotu jest dostosowany do użycia pocisków rakietowych powietrze-ziemia typu AGM-65 Maverick, brytyjskie lotnictwo nie posiada tych pocisków, zapewniających jak wykazały doświadczenia wojny w Zatoce Perskiej wprost chirurgiczną celność trafienia. RAF w 1993 roku ogłosii przetarg na zakup uzbrojenia tej klasy.
Możliwe jest też wyposażenie maszyny w znajdujące się w brytyjskich arsenałach bomby sterowane laserowo GBU- Paveway I i II wszystkich wersji, w tym w najnowszą GPU 123B, a także w adaptacje brytyjskich bomb 750 funtowych z głowicami laserowymi z amerykańskich bomb Paveway.
Na prawym zewnętrznym pylonie może być przenoszony wyrzutnik pasków foli metalowej do obrony radioelektronicznej typu Phimat francuskiej firmy Matra.
Samolot może być też wyposażony w uzbrojenie ćwiczebne.
