Specyfikacja:

Rozpiętość skrzydeł całkowita: 10,60 m
Długość całkowita: 16,30 m
Wysokość całkowita: 5,80 m
Masa pustego: 11800 kg
Masa maksymalna uzbrojenia: 6000 kg
Maksymalna masa startowa: 20500 kg
Ilość paliwa: -
Model silnika: 1x Volvo RM8A
Ciąg: 65 kN / 115 kN z dopalaniem
Maksymalna prędkość przelotowa: 2125 km/h
Maksymalna prędkość wznoszenia: -
Pułap: 24000 m
Zasięg: 2000 km
Rozbieg: 400 m
Dobieg: 500 m

JA-37 Viggen jest jednomiejscowym, jednosilnikowym odrzutowym samolotem myśliwskim zbudowanym, według opisu producenta, w układzie dwupłata tandem (układ kaczka).
Głównym materiałem konstrukcyjnym użytym w strukturze płatowca są stopy aluminium w postaci blach i profili kształtowych. W silnie obciążonych węzłach konstrukcji i miejscach narażonych na działanie wysokich temperatur zastosowano stale, a w uzasadnionych przypadkach tytan. Dysza wylotowa zespołu napędowego wykonaną jest ze stopu niklowego. Osłony radioprzezroczyste są z kompozytu szklano-epoksydowego. W kolejnych wersjach wprowadzano także struktury z kompozytów węglowych, zastępując nimi stopy aluminium dla uzyskania mniejszej masy i usztywnienia konstrukcji.
Do łączenia elementów konstrukcji, poza konwencjonalnymi nitami i śrubami, szeroko wykorzystano klejenie.
Kadłub o konstrukcji półskorupowej, całkowicie metalowy. W przedniej części osłona anteny radiolokatora zakończona rurką Pitota. Za wręgą, do której mocowana jest antena, znajduje się przedział awioniki wykorzystywanej do pomiaru parametrów lotu i przyrządy umożliwiające automatyczne lądowanie. Dalej znajduje się kabina, a pod nią wnęka podwozia przedniego. Za kabiną umieszczono główne kadłubowe zbiorniki paliwa.
Na grzbiecie kadłuba za kabiną znajdują sie panele z urządzeniami łączności i kontrolnymi instalacji elektrycznej. Za nimi umieszczono agregaty systemu klimatyzacyjnego. Pod spodem tej części kadłuba znajduje się dolny przedział awioniki zawierający centralny komputer, system kontroli lotu itp. Dalej umieszczono główny wlot powietrza do instalacji klimatyzacyjnej. Za nim zamontowano lawetę z węzłami mocowania działka i zasobnika z amunicją oraz pylony do podwieszania uzbrojenia.
Z obu stron kadłuba znajdują się, odsunięte od niego o ok. 10cm centymetrów, wloty powietrza do silnika, których kanały łączą się w jeden kanał dolotowy za zbiornikiem paliwa. Po bokach kanałów dolotowych trzy wręgi zawierają okucia mocowania przedniego płata.
W tylnej części kadłuba umieszczony został silnik napędowy z dopalaczem i systemem dyfuzorów. Pod spodem przedniej części silnika umieszczono jego podstawowe agregaty i instalację hydrauliczną ze zbiornikami cieczy roboczej. Do wręgi zawierającej tylne okucia zamocowania silnika przymocowano także płytowe hamulce aerodynamiczne, po dwa dolne i górne. Ta sama wręga jest jedną z trzech zawierających główne okucia mocowania skrzydeł. Na grzbiecie tylnej części kadłuba, przed usterzeniem pionowym, umieszczono pod radioprzezroczysta osłoną anteny urządzeń nawigacyjnych. Za usterzeniem, w specjalnym wydłużonym zasobniku znajduje się zestaw urządzeń ostrzegawczych i łączności z systemem anten.
Skrzydła główne o obrysie typu podwójna delta, wydłużeniu 2.45, z załamaną krawędzią natarcia - o kącie skosu równym 45° przy kadłubie i 57° od połowy rozpiętości i uskokiem w 2/3 rozpiętości, za którym kąt skosu wynosi 63°. Konstrukcja skrzydła półskorupowa typu fail safe, całkowicie metalowa, wielodźwigarowa. Centropłat w przedniej, gęsto żebrowanej części, zawiera zbiornik paliwa. Za przednim dźwigarkiem -wnęki podwozia głównego. Za dźwigarem głównym centralny skrzydłowy zbiornik paliwa, rozciągający się do dźwigara tylnego. Tylny dźwigarek pomocniczy zawiera okucia, do których mocowane są dwuczęściowe sterolotki o konstrukcji przekładkowej, napędzane siłownikami hydraulicznymi umieszczonymi w osłonach pod dolną częścią skrzydła. Pod skrzydłami, w płaszczyznach załamania i uskoku krawędzi natarcia, przymocowano pylony do podwieszania uzbrojenia i wyposażenia dodatkowego.
Skrzydła przednie typu delta, o kącie skosu krawędzi natarcia równym 60°, umieszczone są po bokach górnej części kanałów wlotowych powietrza do silnika. Konstrukcja całkowicie metalowa, trójdźwigarowa. Do tylnego dźwigarka przymocowane są klapy o konstrukcji przekładkowej.
Usterzenie pionowe o obrysie trapezowym, umieszczone konwencjonalnie, o konstrukcji wielodźwigarowej. W połowie wysokości uskok krawędzi natarcia; w tym miejscu umieszczono tylny nadajnik prędkościomierza (rurkę Pitota). Na szczycie statecznika pod radioprzezroczystą owiewką anteny urządzeń komunikacyjnych. Po lewej stronie statecznika owiewka wzmacniacza hydraulicznego napędzającego ster kierunku. Ster kierunku, mocowany w dwóch punktach do dźwigarka tylnego statecznika, o konstrukcji przekładkowej.
Usterzenie pionowe jest składane dla ułatwienia hangarowania. Pod tylną częścią kadłuba płetwa ustateczniająca o konstrukcji kompozytowej.
Podwozie trójpodporowe w układzie klasycznym, firmy Motała Verkstad. Amortyzacja olejowo-powietrzna, hamulce tarczowe.
Podwozie przednie z golenią teleskopową, chowane do tyłu, z kołami bliźniaczymi o wymiarach 18x5.5 i ciśnieniu 10.9 kG/cm , sterowane hydraulicznie. Osłony podwozia symetryczne, dwuelementowe, wychylane o 180 w celu wyeliminowania ich wpływu na stateczność kierunkową samolotu.
Podwozie główne jednogoleniowe, chowane we wnęki skrzydłowe, w kierunku do kadłuba, po ściśnięciu goleni o 1/3 skoku. Golenie podwozia głównego mają po dwa koła, o wymiarach 26x6.6 i ciśnieniu 15.1 kG/cm2, ustawione jedno za drugim na podłużnym wahaczu. Osłony podwozia dwuelementowe, przy czym osłony zewnętrzne wykonane są z kompozytu węglowego.
Koła i hamulce firmy Goodyear, system antypoślizgowy Dunlop.
Silnik turboodrzutowy Volvo-Flygmotor RM8B (A w wersji szturmowej), opracowany na bazie cywilnego silnika Pratt & Whitney JT8D. Silnik dwuprzepływowy o stopniu dwuprzepływowości 1.0, składa się z 13. stopniowej sprężarki (6 stopni niskiego i 7 wysokiego ciśnienia) o stopniu sprężania 16.5:1, z której 3 pierwsze (w wersji A - 2) stopnie pracują także w przepływie zewnętrznym, pierścieniowej komory spalania z dziewięcioma oddzielnymi segmentami i czterema podwójnymi wtryskiwaczami, 4. stopniowej turbiny (1 stopień wysokiego i 3 stopnie niskiego ciśnienia), dopalacza, dyszy wylotowej o regulowanym przekroju i odwracacza ciągu. Łopatki turbiny i kierownice wykonano ze specjalnego żarowytrzymałego stopu niklowo-kobaltowego z kanałami chłodzącymi. Dopalacz składa się z trzech pierścieniowych stref, a dysza wylotowa z 20 par klapek sterowanych hydraulicznie.
Za dyszą wylotową znajduje się dyfuzor, w którym następuje mieszanie powietrza, dostającego się przez 3 specjalne okna, z gazami wylotowymi, i obniżenie ich temperatury. Dyfuzor wyposażony jest w trzysegmentowy odwracacz ciągu, kierujący gazy wylotowe poprzez te same okna do przodu i skracający dobieg samolotu. Ciąg maksymalny silnika wynosi 72.1 kN (A - 65.6 kN), z dopalaczem 125.0 kN ( A-115.6 kN), ciąg odwracacza 34.3 kN, zużycie paliwa 6.4 kg/kNh (z dopalaczem 25.2 kg/kNh).
Kabina klimatyzowana, osłonięta wiatrochronem i odchylaną do tyłu nierozwijalną owiewką. Pilot zajmuje miejsce w fotelu katapultowym klasy 0-0, konstrukcji własnej Saab-Scania.
Kabina wyposażona jest w zestaw przyrządów pilotażowo-nawigacyjnych. Nad tablicą przyrządów umieszczono wyświetlacz przezierny (HUD) firmy Smiths Indudtries i Svenska Radio o kącie widzenia równym 28°, pokazujący najważniejsze dane nawigacyjne, parametry lotu i informacje o możliwości użycia uzbrojenia. Poniżej, po lewej stronie umieszczono wskaźnik kąta natarcia, wskaźnik liczby Macha, przeciążeniomierz, wysokościomierz, zintegrowany przyrząd pilotażowy pokazujący położenie samolotu w przestrzeni, wyświetlacz informujący o stanie uzbrojenia. W centralnej części tablicy znajduje się ekran radaru, na którym w układzie prostokątnym wyświetlana jest aktualna sytuacja bojowa: położenie celów, informacja o ich parametrach, położenie innych samolotów, dane o funkcjonowaniu urządzeń zakłócających, kierunki największych zagrożeń itp. Na ekranie znajdującym się po prawej stronie wyświetlana jest, z wykorzystaniem mapy elektronicznej, bieżąca sytuacja nawigacyjna z zaznaczeniem położenia własnego i innych obiektów znajdujących się w powietrzu. Poniżej umieszczono wskaźnik obrazujący aktualny rodzaj pracy urządzeń pokładowych, wykorzystywany także w czasie kontroli ich funkcjonowania. Po prawej stronie znajdują się przyrządy obrazujące pracę silnika: obrotomierz, wskaźnik zużycia paliwa, a także paliwomierz.
Na lewym panelu poziomym umieszczono zestaw wskaźników kontrolnych i ostrzegawczych, a także przełączniki parametrów pracy radiostacji i dźwignię sterowania ciągiem silnika, używaną ponadto do wyboru uzbrojenia, sterowania pracą radaru, hamulcami aerodynamicznymi i włączania automatycznego sterowania silnikiem. Na panelu prawym umieszczono zestaw wskaźników i przełączników sterujących urządzeniami pokładowymi, kontrolnymi i ostrzegawczymi.
Na głowicy rękojeści drążka sterowego umieszczono przełącznik zakresu pracy radiostacji, radaru, spust działek i uzbrojenia podwieszanego.
Instalacje
-paliwowa - zapewnia zasilanie silnika w paliwo i składa się z 6 zbiorników kadłubowych i skrzydłowych oraz systemu przetłaczania paliwa z pompą o mocy 35 kW. Istnieje możliwość podwieszenia pod kadłubem zbiornika dodatkowego.
-elektryczna, z prądnicą prądu przemiennego Westinghouse o mocy 85 kVA wytwarzającej prąd o napięciu 210/115V i częstotliwości 400 Hz, zestawem akumulatorów niklowo-kadmowych o napięciu 28 V i rezerwową prądnicą o mocy 6 kVA napędzaną wysuwaną poza obrys samolotu turbiną, zasila urządzenia pokładowe, instalację oświetleniową itp.
- hydrauliczna, o ciśnieniu roboczym 210 kG/cm2, składająca się z dwóch niezależnych obwodów zasilanych pompami o poborze mocy 80 kVA. W przypadku awarii jedna z pomp, zasilana rezerwową prądnicą, wytwarza ciśnienie umożliwiające wysunięcie podwozia i funkcjonowanie innych urządzeń wykorzystywanych przy lądowaniu.
Wyposażenie i awionika
Głównym urządzeniem pokładowym jest wielozakresowy radar dopplerowski PS-46/A firmy Ericsson Radar Electronics AB z anteną o średnicy 70 cm (opracowany na bazie radaru firmy Hughes dla F-15). przystosowany do wykrywania nisko lecących obiektów w warunkach silnego przeciwdziałania radioelektronicznego. Radar umożliwia wykrywanie celów lecących na niskim pułapie z odległości przekraczającej 50 km. Radar współpracuje z cyfrowym przelicznikiem Singer-Kearfott SKC-2037 budowanym przez SAABa na licencji jako CD 107, korzystającym ponadto z przelicznika danych lotu Honeywell/SAAB SA 07, przelicznika danych aerodynamicznych Garret LD-5 adaptowanego z samolotu F-14 Tomcat, systemu nawigacji bezwładnościowej Singer-Kearfott KT-70L o uchybie poniżej 2 km na godzinę lotu, radiowysokościomierza Honeywell, urządzenia nawigacyjnego Decca Doppler Type 72, dokonującym obliczeń nawigacyjnych, optymalizującym trasę lotu, użycie uzbrojenia itp. Opracowane dane wyświetlane są na trzech wskaźnikach (HUD i dwa ekrany na tablicy przyrządów) stanowiących zasadnicze elementy systemu obrazowania danych EP-12 firmy Svenska Radio AB. Samolot przystosowany jest do funkcjonowania autonomicznego, bez otrzymywania danych z punktów dowodzenia i kontroli lotu.
System sterowania uzbrojeniem - Fighter Link, cyfrowy, przystosowany do współpracy z kierowanymi pociskami rakietowymi z pomocą ich producentów, m.in. British Aerospace. System współpracuje z radarem ostrzegawczym SATT i systemem walki radioelektronicznej firmy Ericsson RE AB.
System łączności składa się z dwóch niezależnych zestawów radiowych UHF/VHF pozwalających na utrzymywanie łączności głosowej i dwukierunkowego przesyłania danych pomiędzy samolotami i naziemnymi punktami kontroli lotu.
System lądowania AIL TILS (Tactical Instrumental Landing System), działający w zakresie mikrofalowym, umożliwia automatyczne lądowanie w każdych warunkach atmosferycznych.
Uzbrojenie dzieli się na stałe i podwieszane.
Uzbrojenie stałe stanowi działko Oerlikon KCA kal. 30 mm z zapasem 150 nabojów, o szybkostrzelności 22 pociski na sekundę, prędkości wylotowej pocisku 1200 m/s i zasięgu skutecznym przekraczającym 2 km.
Uzbrojenie podwieszane umieszczane jest na siedmiu pylonach: 3 podkadłubowych i 4 podskrzydłowych. Składa się z 2 naprowadzanych półaktywnie radiolokacyjnie kpr średniego zasięgu British Aerospace Rb 71 Sky Flash (zmodernizowane amerykańskie AIM-7 Sparrow), 2-4 naprowadzanych na podczerwień kpr bliskiego zasięgu Rb 74 (odpowiednik AIM-9L Sidewinder) wykorzystywanych w walce manewrowej. Oba typy pocisków mogą być wystrzeliwane w kierunku celów położonych w dowolnej strefie względem samolotu-nosiciela.
Do zwalczania celów nawodnych mogą służyć kierowane radiolokacyjnie pociski SAAB RB04E, a do zwalczania celów naziemnych odmiana RB05A, a także 24 niekierowane pociski rakietowe kalibru 135 mm (produkowane przez Swedish Ordnance) przenoszone w sześciu 4.lufowych zasobnikach.