Specyfikacja:

Rozpiętość maks/min 17,64/10.37 m
Długość 24,59 m
Wysokość 6,19 m
Powierzchnia nośna maks/min 55,17/51.02 m2
Masa własna 22300 kg
Masa startowa, maksymalna 39570 kg
Masa startowa, normalna 35970 kg
Masa podwieszeń 8100 kg
Prędkośc maks. npm 1365 km/h
Prędkośc min 310 km/h
Pułap praktyczny 17000 m
Zasięg maks. 2850 km
Rozbieg 900 m
Dobieg ze spad. ham. 850 m
Dobieg bez spad. ham. 1300 m

Su-24, wprowadzony do radzieckiego lotnictwa w pierwszej połowie lat 70. w miejsce stopniowo wycofywanych bombowców Jak-28B (konstrukcji powstałej na przełomie lat 50. i 60.), stał się, ze względu na swoje możliwości, odpowiednikiem amerykańskiego F-lll. Użytkowany przez lotnictwo frontowe (Frontowaja Awiacja) i lotnictwo morskie. Trafia do celu w każdych warunkach atmosferycznych z dokładnością 55 m; lata z prędkością 1,2 Ma na wysokości �wierzchołków drzew" i, co jest charakterystyczne dla radzieckich samolotów, potrafi przenosić niesłychanie ciężkie uzbrojenie konwencjonalne i jądrowe. W odróżnieniu od samolotu F-lll, Su-24 nie ma komory w kadłubie. Całe uzbrojenie (z wyjątkiem działka pokładowego) przenosi zawieszone na wysięgnikach pod kadłubem oraz pod stałymi i zmieniającymi kąt skosu częściami skrzydeł. Pierwsze egzemplarze Su-24 wyprodukowano w 1972, a w 1986 przypuszczalnie ok. 800 znajdowało się na wyposażeniu jednostek frontowych i lotnictwa morskiego. Wśród wariantów tego samolotu są również modele rozpoznawcze i do walki elektronicznej.
Początek prac nad samolotem Su-24 sięga połowy lat 60. Biuro konstrukcyjne Suchoja rozpoczęło prace nad nową konstrukcją, klasyfikowaną przez lotnictwo wojskowe jako bombowiec frontowy. Celem tego projektu było stworzenie samolotu mogącego pokonać obronę przeciwlotniczą i precyzyjnie zaatakować wybrany cel - dzięki dużej szybkości lotu osiąganej na małej wysokości.
Cechą szczególną nowego bombowca były cztery, prawie pionowo zamontowane w środkowej części kadłuba, silniki turboodrzutowe. Miały służyć do skracania długości startu i lądowania. Samolot był w układzie górnopłata ze skrzydłem o kształcie łamanej delty. W czerwcu 1967 roku oblatano jego prototyp oznaczony jako T-6-1. Próby nowego samolotu wykazały braki w przyjętej koncepcji - największy problem był z małym zasięgiem lotu. W trakcie testowania prototypu przystąpiono do realizacji kolejnej koncepcji. Nowy projekt oznaczono T-6-2. Projekt zakładał zastosowanie skrzydeł o zmiennej geometrii, zamontowanych do kadłuba o konstrukcji zbliżonej do T-6-1. Zrezygnowano z czterech silników nośnych wykorzystując ich miejsce na dodatkowy zapas paliwa dla dwóch silników napędowych. Prototyp nowego samolotu oblatano w maju 1970 roku. Cechą charakterystyczną nowego bombowca było połączenie systemów uzbrojenia i nawigacji w całość z pokładowym przelicznikiem, co ułatwiło wykonywanie lotów bojowych. Po zakończeniu prób prototypu i usunięciu zauważonych usterek samolot skierowano w 1972 roku do produkcji seryjnej i nazwano Su-24. Przyjęta koncepcja wytrzymała próbę czasu. Dzięki wielu modernizacjom samolot ten dalej pozostaje groźnym środkiem uderzeniowym armii rosyjskiej.

Radar: radar do nawigacji i walki oraz śledzący rzeźbę terenu podczas lotów na niskich wysokościach. Urządzenie laserowe i telewizyjne do naprowadzania środków bojowych.
Uzbrojenie: stałe (zabudowane w dolnej części kadłuba) 6-lufowe działko GSz 6-23M. Uzbrojenie podwieszane do 8000 kg, w tym: bomby konwencjonalne o różnym przeznaczeniu (także kierowane laserem), bomby jądrowe, bomby kasetowe, wyrzutnie różnych niekierowanych pocisków rakietowych, zasobniki strzeleckie (z działkami 23 mm), rakiety powietrze-ziemia kierowane laserem, radiem, metodami telewizyjnymi lub samonaprowadzające się (na pracujące radary przeciwnika), kierowane na IR rakiety powietrze-powietrze do samoobrony. Samolot posiada zabudowane różne systemy radiotechniczne do łączności, IFF, ECM, itp
Napęd: 2 silniki turboodrzutowe z dopalaniem AL-21 F-3 o ciągu 11 200 kg każdy.
Wersje w eksploatacji
Su-24: pierwsza wersja seryjna z 1972.
Su-24M: wielkoseryjna odmiana z 1978 o zmienionej konstrukcji płatowca i z udoskonalonymi urządzeniami radiotechnicznymi. Dzięki ciągłym modernizacjom może przenosić coraz bardziej skomplikowane środki bojowe i być bardziej skuteczny w walce.
Su-24MK: odmiana eksportowa wersji Su-24M.
Su-24MR: odmiana rozpoznawcza.
Su-24MP: odmiana do prowadzenia walki elektronicznej.