Specyfikacja:

Rozpiętość skrzydeł całkowita: 8,22 m
Długość całkowita: 15,03 m
Wysokość całkowita: 4,50 m
Masa pustego: 7050 kg
Masa maksymalna uzbrojenia: 4000 kg
Maksymalna masa startowa: 13700 kg
Ilość paliwa: 2940 l
Model silnika: 1x SNECMA Atar 9C
Ciąg: 62 kN z dopalaniem
Maksymalna prędkość przelotowa: 2360 km/h
Maksymalna prędkość wznoszenia: -
Pułap: 18400 m
Zasięg: 1800 km
Rozbieg: 1600 m
Dobieg: 700 m

W 1953 Francuskie Siły Powietrzne złożyły zamówienie na lekki samolot przechwytujący, który operowałby na dużym pułapie w każdych warunkach meteorologicznych. Podstawowym wymogiem była zdolność wznoszenia z pełnym uzbrojeniem na wysokość 18 290 m w czasie nie większym niż 6 minut. Odpowiedzią firmy Dassault był samolot MD.550 Mystere Delta, nazwany później Mirage I, oblatany 25.06.1955. Próby tej maszyny wykazały jednak, że jest ona zbyt mała, a jej osiągi nie spełniają wymagań odbiorcy (mimo że napęd stanowiły dwa silniki turboodrzutowe i wspomagający silnik rakietowy). Większemu - napędzanemu mocniejszymi silnikami turboodrzutowymi i dwoma rakietowymi - Mirage II nie udało się też uzyskać zamówienia na budowę prototypu. Samolot ten przekształcił się jednak w Mirage III, którego konstrukcja kadłuba oparta była na regule pól, zmodyfikowane skrzydła przejęte zostały od angielskiego doświadczalnego Fairey Delta 2, a napęd stanowił silnik turboodrzutowy z dopalaniem typu SNECMA o sile ciągu 4500 kg, (zastąpił podwójny turbinowo-rakietowy zespół napędowy proponowany dla Mirage II). Po pierwszym locie Mirage III, 17.11.1956, wiadomo już było, że Dassault obrał właściwą drogę.
Samolot ten posiada konwencjonalną, całkowicie metalową konstrukcję, deltoidalne skrzydła, których stero-lotki, podobnie jak ster kierunku napędzane są hydraulicznie. Mirage III, projektowany wyłącznie jako samolot przechwytujący, okazał się wkrótce równie udaną maszyną szturmową lub zwiadowczą, co znacznie przyczyniło się do jego sukcesu produkcyjnego. Produkcja licencyjna podjęta została przez Australię i Szwajcarię. Wersję przeznaczoną do ataku na cele naziemne (z widocznością ziemi), oblatano 19.05.1967, nosi nazwę Mirage 5. Posiada płatowiec i zespół napędowy wersji III-E, większy zapas paliwa, szerszy wachlarz uzbrojenia i jest prostsza w obsłudze naziemnej. Może też być wykorzystywana jako samolot przechwytujący, dzięki możliwości przenoszenia dwóch kierowanych pocisków rakietowych powietrze-powietrze i dodatkowego paliwa (zgodnie z życzeniami użytkowników), co pozwala lepiej spełniać zadania w skomplikowanych warunkach meteorologicznych i zerowej widoczności (loty na przyrządy). Dassault-Breguet stworzył ostatnio odmianę Mirage III Nouvelle Generation oznaczoną Mirage 3NG. Bazuje na tym samym płatowcu, co poprzednik. Napęd stanowi silnik turboodrzutowy z dopalaniem typu SNECMA Atar 9K-50 o sile ciągu 7200 kg, zastosowany w Mirage 50. W wersji tej wprowadzono poziome usterzenie przed nie, nasady skrzydeł o dużym skosie krawędzi natarcia oraz elektryczny system sterowania samolotu (przejęty z Mirage 2000). Odmiana 3NG posiada również najnowszej generacji system ataku na cele nawodne (z nowoczesnymi urządzeniami do obserwacji przedniej), który może być dostosowany do wymagań odbiorcy. Na razie zbudowano tylko prototyp tej wersji, oblatany 21.12.1982 (do 1991 nie było na niego zamówień).
Radar: radar celowniczy Thomson-CSF Cyrano II (z przodu kadłuba), alternatywnie radar Thomson-CSF/ESD Agave (wykorzystywany jest przede wszystkim do zwalczania celów nawodnych).
Uzbrojenie: w skład standardowego uzbrojenia do atakowania celów naziemnych wchodzą dwa działka DEFA 552A kal. 30 mm (po 125 szt. amunicji na lufę). Maksymalna masa uzbrojenia podwieszanego na pięciu wysięgnikach wynosi 4000 kg i stanowi je: taktyczna bomba nuklearna AN 52, konwencjonalne bomby, kombinacja bomb i zbiorników paliwa, kierowany pocisk rakietowy HSD/Matra AS 37 Martel lub Matra R.550 Magie, wyrzutniki pasków aluminiowych typu Philips-Matra Phimat i kombinacja odrzucanych zbiorników paliwa.
Napęd: silnik turboodrzutowy z dopalaniem typu Atar 9C o sile ciągu 6200 kg. Możliwe zastosowanie wspomagającego silnika rakietowego SEPR 844 o sile ciągu 1500 kg.
Wersje w eksploatacji
III-B: 2-miejscowy samolot szkolno-treningowy, podobny do III-A, napędzany silnikiem turboodrzutowym SNECMA Atar 9B. Tandemowa kabina mieści się w kadłubie wydłużonym o 0,60 m. Maszyna zachowała zdolności bojowe dzięki możliwości przenoszenia pod kadłubem kierowanego pocisku rakietowego powietrze-ziemia typu Matra AS.30 lub bomb oraz innych konwencjonalnych środków bojowych pod skrzydłami.
Ill-C: samolot przechwytujący, zdolny do lotów w każdych warunkach atmosferycznych oraz do atakowania w dzień celów naziemnych. Napęd: silnik turboodrzutowy SNECMA Atar 9B i ewentualnie silnik rakietowy SEPR 841. Do atakowania celów naziemnych używa takiego samego uzbrojenia jak wersja III-B (patrz wyżej). Do przechwytywania uzbrojony jest w kierowany pocisk rakietowy powietrze-powietrze Matra R.530 lub alternatywnie dwa pociski AIM-9 Sidewinder. Stałym uzbrojeniem są dwa działka kal. 30 mm.
III-D: eksportowa, dwuosobowa odmiana szkolno-treningowo-szturmowa wersji III-E, zbliżona do Mirage III-DO eksploatowanego przez Królewskie Siły Powietrzne Australii.
III-DO: australijska, dwumiejscowa odmiana licencyjnego Mirage III-0.
III-E: myśliwiec bombardujący dalekiego zasięgu. Standardowy zespół napędowy: silnik SNECMA Atar 9C plus ewent. silnik rakietowy SEPR 844. W skład Francuskich Sił Powietrznych wchodzą dwa dywizjony wyposażone w samoloty Mirage III-E, przystosowane do przenoszenia taktycznych bomb atomowych AN 52.
III-0: australijska odmiana licencyjna wersji III-E, oznaczana czasem jako III-O(A), różniąca się głównie wyposażeniem.
III-R: odmiana zwiadowcza wersji III-E, wyposażona w udoskonalony system nawigacji. Radar w przedniej części kadłuba zastąpiony został 5 kamerami Omera 31 do fotografowania z każdego pułapu i o każdej porze. Samolot może przenosić uzbrojenie klasy powietrze-ziemia.
III-R2Z: odmiana wersji III-R, eksploatowana przez Siły Powietrzne RPA. Napęd stanowi silnik turboodrzutowy SNECMA Atar 9K-50 o sile ciągu 7200 kg.
III-RD: odmiana wersji III-R, zaopatrzona w kamery Omera 33 i 40 oraz udoskonalony, dopplerowski system nawigacji.
III-S: szwajcarska odmiana licencyjna wersji III-E, eksploatowana przez Szwajcarskie Siły Powietrzne. Różni się od poprzednich przede wszystkim zastąpieniem radaru Cyrano II przez radarowy system typu Hughes TARAN, stosowany do celów bojowych i nawigacji.