Specyfikacja:
Rozpiętość skrzydeł całkowita: 11,73 m
Długość całkowita: 17,80 m
Wysokość całkowita: 4,97 m
Masa pustego: 12701 kg
Masa maksymalna uzbrojenia: 7258 kg
Maksymalna masa startowa: 24767 kg
Ilość paliwa: 7518 l
Model silnika: 2x J79-GE-8A/B/C
Ciąg: 45 kN / 76 kN z dopalaniem
Maksymalna prędkość przelotowa: 2500 km/h
Maksymalna prędkość wznoszenia: 8534 m/min
Pułap: 18900 m
Zasięg: 3680 km
Rozbieg: -
Dobieg: -
Ponad trzy dekady po oblataniu pierwszego prototypu (27.05.1958) Phantom II jest wciąż, na całym świecie, tak cenionym samolotem, że nawet obecnie poddaje się go coraz nowszym modyfikacjom. Np. w celu zmniejszenia strat maszyn i ludzi, firmy McDonnell Douglas i Go-: odyear wprowadziły odporną na zderzenia z ptakami, jednoczęściową osłonę kabiny wykonaną z kilku warstw poliwęglanu i tworzyw akrylowych. 75 samolotom F-4F należącym do Luftwaffe, w oparciu o niemiecki program modernizacyjny dano możliwość obserwacji i atakowania celów znajdujących się na tle ziemi. Izraelskie F-4 przeszły modyfikacje płatowca i awioniki. W maszynach eksploatowanych przez USAF i Narodową Gwardię Powietrzną ulepszono systemy nawigacji i obsługi uzbrojenia. 24.04.1987 oblatany został w Izraelu samolot F-4E, napędzany dwoma silnikami Pratt & Whitney PW1120, dającymi znacznie większą siłę ciągu.
Omawiany samolot zgodnie z pierwotnymi założeniami miał być dalekodystansowym, pokładowym samolotem myśliwskim, zdolnym do wykonywania lotów w każdych warunkach atmosferycznych. Zastąpić miał samolot F3H Demon, eksploatowany przez US Navy. Już na długo przed ukazaniem się prototypu wiadomo było, że Phantom będzie myśliwcem wykorzystującym przede wszystkim uzbrojenie rakietowe. Prototyp wyróżniał się zagiętą do góry zewnętrzną częścią skrzydeł, posiadającą dodatni kąt wzniosu w odróżnieniu od wewnętrznej części płatów oraz ujemnym wzniosem stateczników poziomych. Na pierwszą wersję � F-4A � składały się 23 egzemplarze przedprodukcyjne i 24 produkcyjne. Pierwszą większą wersją produkcyjną była jednak F-4B, reprezentowana przez 649 samolotów zbudowanych dla potrzeb US Navy i Piechoty Morskiej USA. Pierwszym dywizjonem, który w grudniu 1960 otrzymał seryjne F-4 był VF-101 wchodzący w skład US Navy.
W międzyczasie USAF zainteresowały się zdolnościami myśliwsko-bombowymi samolotu F-4. Powstała dzięki temu wersja F-4C oparta na F-4B. Phantom stał się szybko klasycznym typem myśliwsko-bombowym, przenoszącym uzbrojenie o masie zbliżonej do tej jaką zabierały czterosilnikowe bombowce w czasie II wojny światowej. W skład środków bojowych F-4C weszły też bomby nuklearne. Do chwili zakończenia produkcji (w październiku 1979) zbudowano 5057 samolotów F-4, które dostarczane były nie tylko odbiorcom krajowym, ale także zagranicznym (1196 egz.). Japońska firma Mitsubishi po uprzednim zmontowaniu jedenastu maszyn dostarczonych w częściach wyprodukowała dalsze 127 samolotów.
Dane techniczne:
Radar: radar celowniczy Westinghouse AN/APQ-120 kierujący ogniem działka i pociskami rakietowymi, wyposażony w komputerowo wspomagany system przechwytywania celów (posiada elektroniczne układy półprzewodnikowe, wprowadzone po raz pierwszy w 1966, w radarze przechwytującym AWG-10 samolotu F-4, który stał się później pierwszym wielofunkcyjnym radarem pulsacyjno-dopplerowskim, posiadającym zdolność śledzenia celów pod samolotem).
Uzbrojenie: do 7257 kg uzbrojenia klasy powietrze--powietrze i powietrze-ziemia podwieszanego na 8 pylonach pod kadłubem i skrzydłami. W jego skład wchodzić mogą pociski rakietowe Sidewinder i Sparrow, kierowane pociski rakietowe powietrze-ziemia, bomby konwencjonalne i nuklearne, niekierowane pociski rakietowe, zasobniki z działkami i zbiorniki rozpylające chemiczne środki bojowe. Do samoobrony samolot zabierać może zasobniki z elektronicznym sprzętem zakłócającym. Uzbrojenie stałe stanowi sześciolufowe działko M61A-1 Vulcan kal. 20 mm z zapasem 1020 szt. amunicji.
Wersje w eksploatacji
F-4A: pierwsza odmiana
przedprodukcyjno-produkcyjna przeznaczona dla US Navy.
F-4B: wersja dla US Navy i Piechoty Morskiej USA napędzana dwoma silnikami turboodrzutowymi J79-GE-8.
RF-4B: pierwszy raz pojawiła się w 1965. Rozwinięta została z F-4B jako samolot rozpoznawczy Piechoty Morskiej wyposażony w wiele odpowiednich urządzeń. Maszyna nie posiadała uzbrojenia oraz podwójnego układu sterowania.
F-4C: wersja z silnikami turboodrzutowymi J79-GE-15, produkowana dla USAF. W porównaniu do F-4B wprowadzono pewne zmiany w awionice, polegające przede wszystkim na zastosowaniu radaru APQ-100 i innych elementów wyposażenia elektronicznego. Składane skrzydła i podwozie do lądowania na lotniskowcu zostały zachowane w celu uproszczenia produkcji.
RF-4C: wersja rozpoznawcza dla USAF, posiadająca dużą ilość odpowiedniego wyposażenia. Kadłub wydłużono dla zainstalowania radaru i sprzętu fotograficznego. W tym celu także zmieniono kształt przedniej części kadłuba. Pierwszy egz. oblatano w 1963. RF-4C był w tym okresie wersją rozpoznawczą wyposażoną w radar do obserwacji bocznej, system FLIR oraz kamery obserwujące przestrzeń przed samolotem i po bokach. Produkcja tej wersji osiągnęła 500 egz. F-4D: wersja rozwojowa F-4C, przeznaczona pierwotnie dla USAF, wyposażona w radar APQ-109 i inne nowe elementy awioniki.
F-4E: pierwsza wersja wielozadaniowa �z prawdziwego zdarzenia" przeznaczona dla USAF. Wyposażenie stanowi radar AN/APQ-120 wspomagany przez komputerowy system namierzania celów. Samolot posiada też słoty na krawędzi natarcia skrzydeł, zwiększony zapas paliwa w zbiornikach wewnętrznych i działko zabudowane na stałe w kadłubie. Dostawy rozpoczęto w 1967. W celu ułatwienia identyfikacji celów znajdujących się w dużej odległości, zainstalowano w późniejszym czasie kamerę TV z obiektywem o zmiennej ogniskowej. Kamerę tę w ramach programu TISEO (Elektrooptyczny System Identyfikacji Celu) zaincjowanego przez USAF i firmę Northrop zamontowano na lewym skrzydle samolotu.
RF-4E: odmiana rozpoznawcza wersji F-4E, wyposażona w dużą liczbę odpowiednich urządzeń, dostarczana kilku odbiorcom zagranicznym.
F-4EJ: F-4E budowany w Japonii przez Mitsubishi dla potrzeb JASDF. Samolot wyposażony w system ostrzegający o opromieniowaniu maszyny od tyłu przez radar samolotu nieprzyjaciela. Uzbrojenie może zawierać kierowane pociski rakietowe powietrze-powietrze typu Mitsubishi AAM-2.
F-4F: samolot myśliwski dla Luftwaffe. Posiada pewne różnice (uproszczenia) w wyposażeniu elektronicznym. Nie posiada systemu tankowania w powietrzu, i ma mniejszą pojemność zbiorników paliwa. Dostarczono 175 egz. F-4G: tzw. �Dzika Łasica". Samolot otrzymany w wyniku modyfikacji F-4E. Przeznaczony do unieszkodliwiania radarowego systemu wczesnego ostrzegania i systemów naprowadzających uzbrojenie nieprzyjaciela. W maszyny tej wersji wyposażone jest 5 regularnych dywizjonów taktycznych USAF i jeden dywizjon Narodowej Gwardii Powietrznej USA. F-4J: wersja rozwojowa F-4B, przeznaczona dla US Navy i Piechoty Morskiej. Posiada zwiększony kąt wychylenia lotek do 16°3O' oraz słoty na statecznikach poziomych pozwalające na zmniejszenie prędkości lądowania. Omawiana maszyna przeznaczona jest przede wszystkim do zadań myśliwskich. Wyposażenie stanowi celowniczy radar pulsacyjno-dopplerowski AN/AWG-10, z możliwością śledzenia celu znajdującego się pod samolotem (radar ten ma wbudowany także system kontrolny) i system bombardierski AJB-7. F-4K: oznaczona jako FG Mkl wersja rozwojowa F-4B, oparta na F-4J, przeznaczona dla Royal Navy. Maszyna posiada podobne ulepszenia jak F-4J i inne wersje. Wyposażenie stanowi częściowo sprzęt brytyjski. Zespół napędowy tworzą dwa silniki turbinowe dwuprzepływowe Rolls-Royce Spey RB.168-25R Mk 202/3. F-4K posiada też składaną przednią część kadłuba, pozwalającą na zmieszczenie się maszyny na windach lotniskowców brytyjskich. Kiedy Royal Navy wycofała z eksploatacji swój ostatni duży lotniskowiec (na korzyść okrętów klasy Invindble), samoloty Phantom FG.Mk 1 przekazane zostały RAF. F-4M: wersja RAF, dostarczana od 1968. Odmiana podobna do F-4K, ale bez slotów na krawędzi natarcia stateczników poziomych. Oznaczenie eksploatacyjne FGR.Mk 2.
F-4N: na tę wersję przerobiono część samolotów F-4B należących do US Navy i oddano ponownie do eksploatacji w 1973 (zmiany wyposażenia, wzmocnioną konstrukcja).
F-4S: zmodyfikowane samoloty F-4J US Navy. Maszynom tym wmocniono konstrukcję w celu przedłużenia ich żywotności. Zastosowano słoty na krawędziach natarcia skrzydeł, ulepszony radar celowniczy AN/AWG-10A ze scalonym przekaźnikiem i komputerem cyfrowym oraz zmodyfikowane silniki turboodrzutowe J79-GE-10B.
