Specyfikacja:
Rozpiętość skrzydeł całkowita: 14,36 m
Długość całkowita: 15,53 m
Wysokość całkowita: 4,80 m
Masa pustego: 9500 kg
Masa maksymalna uzbrojenia: 4400 kg
Maksymalna masa startowa: 17600 kg
Ilość paliwa: -
Model silnika: 2x Sojuz / Tumański R-195
Ciąg: 44.18 kN
Maksymalna prędkość przelotowa: 975 km/h
Maksymalna prędkość wznoszenia: -
Pułap: 7000 m
Zasięg: 1100 km
Rozbieg: 600 m
Dobieg: 600 m
Płatowiec. Su-25 to poddźwiękowy, jednomiejscowy, całkowicie metalowy grzbietopłat wolnonośny z napędem turboodrzutowym.
Kadłub ma konstrukcję półskorupową, przekrój prostokątny. Do budowy zostały użyte stopy aluminium o podwyższonej wytrzymałości, np. W-95, D16, elementy siłowe są wykonane ze stali WNŁ-3, 30HGSA i innych. Wykorzystano także dwufazowe stopy tytanu na elementy opancerzenia. Charakterystycznie spłaszczony przód kadłuba mieści główny i zapasowy odbiornik dynamiczny, laserowy podświetlacz celu i fotokarabin W dolnej części po lewej stronie działko z magazynem amunicji, obok PQ prawej stronie antena systemu DISS-7. Nad nimi kabina pilota, za którą znajduje się wnęka podwozia przedniego. Środkowa część kadłuba mieści zbiorniki paliwa, szkielet konstrukcji płata, bloki wyposażenia elektronicznego, systemy instalacji przeciwpożarowej, pneumatycznej, elektrycznej i hydraulicznej. Tylna, mocno spłaszczona część kadłuba, do której zamocowano usterzenie, mieści kolejne bloki aparatury oraz zasobnik z dwoma spadochronami hamującymi. Najwrażliwsze punkty instalacji są osłonięte tytanowym lub stalowym pancerzem. Do boków kadłuba przylegają gondole silnikowe z wnękami podwozia głównego.
Kabina hermetyczna jest wykonana ze spawanej tytanowej wanny o grubości 24 mm. Wiatrochron z trzema płaskimi szybami pancernymi wykonanymi z kilku warstw klejonego szkła krzemowego pochylony jest ku dołowi w celu poprawienia widoczności. Osłona kabiny otwierana na prawą stronę jest ze szkła organicznego, na osłonie peryskop; do obserwacji tylnej półsfery. W kabinie znajduje się komplet przyrządów pilotażowo-nawigacyjnych, wskazania kompleksu nawigacyjno-celowniczego są wyświetlane na wskaźniku przed przednią szybą wiatrochronu. Fotel katapultowany K-36D konstrukcji G. Siewierina pozwala na opuszczenie samolotu przy zerowej prędkości i wysokości. W zagłówku znajduje się spadochron o powierzchni 60 m2. Prędkość opadania wynosi 6 m/s. W misce siedzeniowej znajduje się pojemnik opadający z pilotem. W pojemniku jest m.in. łódka, automatyczna radiolatarnia Komar-2 o zasięgu 50 km, zapas żywności, środki sygnalizacyjne i biwakowe, apteczka. W celu zapewnienia większego bezpieczeństwa, zagłówek fotela ma dodatkową osłonę z płyty pancernej. Po lewej stronie kadłuba jest rozkładana drabinka ułatwiająca dostęp do kabiny.
Płat prosty o obrysie trapezowym z uskokiem krawędzi natarcia i niewielkim skosem ok. 20°. Krawędź spływu prostopadła do osi kadłuba. Wydłużenie ok. 5,4°, wznios - 2°30'. Górna powierzchnia skrzydeł gładka, w strukturę dolnej wkomponowano węzły uzbrojenia. Na krawędzi natarcia każdego skrzydła pięć sekcji slotów: dwie przed uskokiem i trzy za nim. Na krawędzi spływu po dwa segmenty szczelinowych klap typu Fowler oraz lotki z klapkami wyważającymi. Na końcówkach skrzydeł umieszczono płaskie zasobniki z antenami systemów elektronicznych, reflektorem lądowania i kołowania oraz krokodylowymi hamulcami aerodynamicznymi w tylnej części. Samoloty nowszych serii mają pod zasobnikami dodatkowe płyty brzegowe. Skrzydła mają dużą odporność na uszkodzenia dzięki konstrukcji, w której wykorzystano m.in. elementy z wypełniaczem ulowym.
Usterzenie klasyczne, wolnonośne o obrysie trapezowym składa się ze statecznika pionowego oraz statecznika poziomego. Statecznik pionowy o skośnej krawędzi natarcia - 35° ma u nasady chwyt powietrza do systemu chłodzenia elektroniki (chwytu tego nie miał samolot demonstrowany w Paryżu), a w górnej części pod radioprzeźroczystą osłoną znajduje się antena radiostacji pokładowej. Ster kierunku jest dwuczęściowy, górna część służy do automatycznego wprowadzania poprawki w przypadku asymetrii ciągu szeroko rozstawionych silników, połączona jest z automatem kursu. Dolna część ma klapki wyważające. Statecznik poziomy o kącie skosu krawędzi natarcia 23° i wzniosie 5° ma klasyczny ster wysokości zajmujący całą rozpiętość statecznika. System sterowania jest zdwojony, ze wzmacniaczami hydraulicznymi. W sytuacjach awaryjnych jest możliwe sterowanie ręczne bez udziału wzmacniaczy.
Podwozie bardzo niskie, trójkołowe z goleniami typu wahaczowego. Koło przednie o wymiarach 640 x 200 mm jest wciągane do tyłu, goleń przesunięta na lewą stronę względem osi kadłuba jest kierowana. Sterowanie odbywa się przez wychylenie pedałów układu sterowania sterem kierunku. Koło jest zaopatrzone w błotnik. Koła główne o wymiarach 800 x 380 mm są wciągane do przodu we wnęki w gondolach silnikowych z jednoczesnym obrotem goleni o 90°. Koła główne są hamowane pneumatycznie. Wszystkie koła mają niskociśnieniowe ogumienie umożliwiające operowanie samolotu z lotnisk o nawierzchni gruntowej. Osłony łuków podwozia przedniego i głównego są całkowicie otwierane tylko podczas chowania lub wypuszczania podwozia. Na postoju lub podczas kołowania część osłon jest w położeniu zamkniętym.
Napęd. Pierwsze serie Su-25, a także samoloty Su-25UB i Su-28, są wyposażone w dwa dwuwałowe, jednoprzepływowe silniki turboodrzutowe R-95Sz o ciągu 2 x 40, 2 kN umieszczone w tylnej części gondol przylegających do boków kadłuba. Gondole mają owalne, nieregularne chwyty powietrza, dysze wylotowe są skierowane do dołu. Nowsze Su-25 zostały wyposażone w silniki R-195-300 o ciągu zwiększonym do 44 kN każdy. Zmienił się kształt i usytuowanie chwytów instalacji chłodzenia silników. R-195-300 są przystosowane zarówno do pracy na paliwie lotniczym T 1, TS-1 lub RT, jak również na paliwie samochodowym. Zbiorniki paliwa o masie 3500 kg są umieszczone w środkowej części kadłuba oraz centropłacie nad gondolami silników. Dodatkowo można podwieszać zbiorniki paliwa PTB-1150 lub PTB-800 o popjemności 1150 lub 800 I. Przedział silnikowy i zbiorniki mają instalację przeciwpożarową złożoną z butli gazu obojętnego (azotu), który wypełnia w zbiornikach przestrzeń nad paliwem. Dodatkowo w zbiornikach znajduje się poliuretan piankowy, który zapobiega rozprzestrzenianiu się płomienia i wybuchowi paliwa. Przestrzeń oddzielająca silniki od zbiorników paliwa oraz najważniejsze elementy instalacji są opancerzone. Możliwy jest lot na jednym pracującym silniku.
Wyposażenie składa się z systemu nawigacyjno-celowniczego oraz innych współpracujących urządzeń. Są to: automatyczny radiokompas ARK i system antenowo-przesyłowy PION GT, współpracujące z radiotechnicznym systemem bliskiej nawigacji i lądowania RSBN-6s, urządzenie aktywnej odpowiedzi SO-69, stacja ostrzegania o opromieniowaniu SPO-15ŁM (syrena 3M), urządzenie rozpoznawcze-odezwowe SRÓ-2 Hrom, dopplerowski miernik prędkości i kąta znoszenia DISS-7, radiowysokościomierz, pokładowe urządzenie do rejestracji parametrów lotu i pracy urządzeń Tester, radiostacja pokładowa, laserowa stacja oświetlania celu i pomiaru odległości KLON, urządzenie zakłóceń pasywnych ASO-2. Pracą urządzeń kieruje komputer pokładowy. Ponadto w kabinie znajduje się zestaw standardowych przyrządów pilotażowo-nawigacyjnych.
Uzbrojenie stałe samolotu Su-25 to dwulufowe działko kal, 30 mm zabudowane w dolnej lewej części kadłuba. Zapas amunicji- 250 pocisków na działko, szybkostrzelność 3000 strz./min. Dostęp do działkę i magazynu amunicji zapewnia duża, otwierana na prawo pokrywa. Do samoobrony samolot ma dwa kierowane na podczerwień pociski rakietowe �powietrze-powietrze" typu R-60. Pociski te mogą razić samolot przeciwnika z tylnej półsfery przy sylwetce 3/4, a także samoloty znajdujące się na ziemi z pracującymi silnikami. Pociski są podwieszane na skrajnych małych. belkach. Na pozostałych ośmiu belkach podwiesza się szereg kombinacji uzbrojenia o masie 4000 kg. Mogą to być bomby lotnicze o masie od 50 do 500 kg (bomby można też podwieszać na belkach wielozamkowych v1BD3, np. 2 bomby po 250 kg lub 5 po 100 kg), bomby kierowane laserowo z rakietowym przyspieszaczem, zasobniki ZB-500 z mieszaniną zapalającą, zasobniki bombowe RBK-250 i RBK-500 dla bomb o małej masie (np. RBK-250 może zabrać 160 małych bomb AO-1 SCH), kasety minowo-bombowe KMGU, stanowiska strzeleckie SPPU-22-01 z ruchomymi działkami GSz-23 kal. 23 mm (zapas amunicji 260 szt). Uzbrojenie rakietowe to wyrzutnie UB-32A dla 32 niekierowanych pocisków powietrze-ziemia S-5 kal. 57 mm, wyrzutnie B-8 dla 20 niekierowanych pocisków S-8 kal. 80 mm, wyrzutnie 0-25 z niekierowanym nadkalibrowym pociskiem S-25, niekierowane pociski S-24 kal. 240 mm, kierowane laserowo pociski rakietowe, np. H-29L, H-25. Po podwieszeniu zasobników z aparaturą naprowadzania jest także możliwe podwieszenie kierowanych pocisków przeciwradiolokacyjnych, np. H-58U czy H-25MP, lub pocisków powietrze-ziemia kierowanych komendami radiowymi, np. H-23. Łączna masa uzbrojenia podwieszanego wynosi 4400 kg.
